Bolaligimda har Yangi yil bay­ramida bezatilgan archa tagiga xat yozib qo‘yish odatim bor edi. Mo‘jizali kechada “tasodifan” kel­gan Qorboboning qopidan har safar xatda so‘ragan sovg‘am chiqardi. Shunda jajji yuragim bo­lalik baxtiga to‘lib ketardi, “Qorbobo mavjud, shimoliy qutbda yashay­di”, deb o‘ylardim toki “Qorbobo­”ning josusiga aylanmagunimcha...

Yangi yil oldidan dadam­dan topshiriq oldim, ukamning Qorboboga yozgan xatida qanday sovg‘a so‘raganini bilishim kerak edi. Ukam hali yozishni bilmasdi. Uning yozgani doira, to‘lqin, nuqta­lar va hali nomi aniqlanmagan bir qancha belgilardan iborat bir par­cha qog‘oz edi. Xatdagi tilsimni ye­chish haqiqiy Qorbobo uchun ham muammo bo‘lardi.

Jajji farzandining rasm chizishga qiziqishini bilgan dadam ukamga bir taklif berdi: “Sovg‘angni tezroq olishni xohlasang, xatning orqasi­ga rasmini ham chizib qo‘y”. Ertasi kuni xatni ochib qarasam, bir emas, bir qancha sovg‘aning surati bor edi. Lekin bittasini anglay oldim. Sirli maʼlumotni dadamga yetkazdim. Bayram kuni uyimizga dadam bi­lan birga biz kutgan uzun soqol kirib keldi. U ukamga pult bilan boshqa­riladigan o‘yinchoq poyezdni tuhfa qildi. Menga esa orzu qilganim – yonida osilgan o‘yinchog‘i bor sum­kachani berdi. Uni xatda so‘ragan­dim, lekin xatni yashirib qo‘ygandim. Ukam xursandligidan rahmat aytib, Qorboboni quchoqladi, men esa dadamni. O‘shanda tushungan­man, Qorbobo haqiqatda mavjud, faqat u Shimoliy qutubda emas, o‘z uyimizda yashaydi. Qorbobo – mening dadam.

Hozir Qorbobomiz qopini to‘ldi­rish uchun chet elda mehnat qilyapti. Birinchi marta Yangi yilni dadamsiz kutamiz. Kecha ular bi­lan gaplashganimizda: “Bu yil ham Qorboboga xat yozmadinglarmi?” deb hazillashdi. Archamizning tagi­da ukam yozgan xat turibdi. Qit­mirligim tutib, ochib ko‘rdim. Chizil­gan rasmni ko‘rib, yuragim uvishib ketdi. Surat tagiga esa shunday yozilgandi: “Yangi yilni har bir oila o‘z Qorbobosi bilan birga kutib olsin!”.